“Deelnemer Erik gaat in koetjes en kalfjes-therapie, boert Geert Jan wil een harem, ambitieuze deelneemster Milou swingt op een ‘Desperate Housewives’-muziekplaylist, boer Geert degradeert tot boer Arrogant en last but not least; een aantal deelnemers vlucht voor de zogenaamde ‘verlossende woorden’ van presentatrice Yvon.”
Eigenlijk vonden we het leuk om, net als een week geleden, een vragenlijst op te stellen over de nieuwste aflevering van Boer Zoekt Vrouw zodat er weer een leuke quiz gespeeld kan worden met medekijkers van de datingshow.
Maar sorry, we kunnen niet anders dan hier even te beppen over de uitzending van gisteravond. Want wat was er nou toch allemaal aan de hand?
We hebben namelijk nog nooit zoveel liefdestranen over de wangen zien rollen als bij boerin Annemiek. Een Nicolas Sparks-roman was er helemaal niks bij. Tegelijkertijd hebben we in dezelfde uitzending ook nog nooit – oké, bij wijze van dan – zoveel plaatsvervangende schaamte gehad als bij boer Geert Jan – “Kan jij eigenlijk lekker zoenen?” & “Wilt u treden tot mijn harem?” -.
Nee, presentatrice Yvon Jaspers kon haar script lekker de prullenbak ingooien want alles liep dit keer anders dan gepland.
Als je de uitzending nog niet gezien hebt en die nog wel wilt bekijken zonder te weten wat voor gi-ga gebeurtenissen daarin plaatsvinden, dan kan je dit artikel beter nog niet lezen. Want we gaan deze opmerkelijke (beesten)boel eens even analyseren.
We kunnen dit eigenlijk wel op 10 pagina’s doen, maar voordat we doordraaien, benoemen we nu maar even ‘slechts’ 3 punten die wij opvallend vonden.
Punt 1: Hè-hè! Ein-de-lijk lag er eens nadruk op het feit dat kandidaten willen dat de boer 100 procent overtuigd is van zijn/haar keus, in plaats van ietsje meer dan 33,33 procent.
Om even met het eerste punt te beginnen dat ons al ja-ren dwars zit – want sinds jaar en dag zijn (de meesten van ons team) fan van het programma -, maar met zoveel vermaak als wij al die seizoenen de zoektocht naar de ware liefde aanschouwen, met bijna net zoveel verbazing kijken wij elke keer naar hoe een kandidaat zichzelf zo ten prooi gooien, wachtend tot hun droomboer(in) hem of haar uitkiest.
Want hoe je ook went of keert, eigenlijk krijgen de ‘uitverkorene overgebleven 3 kandidaten’ (nadat er al een selectie is gemaakt in de voorrondes) tijdens de logeerweek ieder een eigen hoekje toebedeeld op het (vaak) zo grote erf van de boer, dat net een soort schaakmat is.
Een schaakmat met – even de lieve onschuldige dieren daargelaten -, daarop 3 schaakpoppetjes en één speler. Die laatste is de boer(in), die aan zet is. En eigenlijk is die trouwens de he-le tijd aan zet, want tja, er is maar één speler. En die schaakpoppetjes, die wachten maar in hoekje. Wachten en hopen (“Oe, ik had zonet toch echt even oogcontact” & “Ja, de boer(in) flirt wel een beetje terug, en nu weet ik niet waar ik het moet zoeken, oeee!”), tot de speler tot de conclusie is gekomen met welk poppetje hij/zij dit schaakspel eigenlijk wint.
Want winnen zal hij/zij sowieso, er moet alleen nog even gedubt worden over met welk schaakpoppetje; welk meisje of welke jongen bekroont hij/zij met de winst?
En dat is zwaar hoor, voor de speler. Want tja, het ene schaakpoppetje is gewoon een handige, makkelijke zet, het andere heeft gewoon wat liefs, en weer een andere is gewoon ontzettend leuk om naar te kijken.
En hoewel Boer Zoekt Vrouw geen Boer Zoekt Vrouw zou zijn als het format niet was opgezet volgens het, even heel simpel gezegd, drie-stappenprincipe ‘meer dan 3 schrijven een brief, dan zien ze elkaar, vinden ze elkaar lief, en vervolgens kiest 1 zijn hartendief’, blijft het natuurlijk een beetje vreemd dat er (meer dan) 3 om 1 moeten vechten.
En er valt natuurlijk iets voor te zeggen dat de kandidaten vooraf weten waar ze aan mee gaan doen. Dat ze weten dat het een wedstrijd is. Dat ze zichzelf hebben opgegeven voor de eventuele afwijzing die hun te wachten staat. Maar hoe zoet de beelden ook zijn, hoe lief zowel de kandidaten als de boeren voor elkaar zijn (want het moet gezegd worden; dit seizoen viel ook op dat de schaakpoppetjes erg lief voor elkaar zijn. Zó erg dat je bijna vergeet dat het concurrenten zijn, WE LOVE IT), hoezeer de boeren zich niet dominant gedragen, toch kunnen wij het niet verkroppen dat de boer(in) kiest en dat de logees op zijn/haar erf ellebogenwerk moeten verrichten. Dat die moeten laten zien hoe leuk zij zijn. Waarom zij moeten winnen.
Hoewel de meeste (vaak toch erg nuchtere) boeren het helemaal niet verkeerd bedoelen, maar slechts heel onschuldig op zoek zijn naar de liefde (want wie is dat immers niet?),
Hoewel de boeren geen kwaad in de zin hebben, maar gewoon hartendieven zijn,
Hoewel de boeren eigenlijk juist heel onschuldig zijn omdat ze de sierlijke eigenschap bezitten om het goede in elke kandidaat te zien en daarom geen keus kunnen maken,
Hoezeer dat alles; het doet het toch pijn aan onze oren als een boer weer eens zegt: “Tja, ik twijfel zo want ze zijn allemaal zo leuk” & “Ik ben er gewoon nog niet over uit” & “Ik neig ietsje meer naar eentje”. Nee boer(in), zoals je koeien zouden roepen: BOEEEE. We nemen geen genoegen met ‘Ik was ietsje leuker’. Je bent namelijk 100 procent overtuigt van mij en daarmee Basta. Finito. Claro.
Maar gisteren gebeurde er iets moois, Yvon kon haar script de prullenbak ingooien want alles liep dit keer anders dan gepland.
Niks geen Yvon die de schakers verlost van alle gezwete peentjes,
Niks geen Yvon die voorafgaand aan die bevrijding een jolig entree op het boerenerf maakt, alsof er een kinder-marionetten-voorstelling met pickup truck als attribuut en knuffelbare hond als acteur staat te beginnen,
Niks geen kwetsbare, nietszeggende, marionettenpoppetjes die wachten tot het hoge woord van de boer(in) eruit is. Nee, dit seizoen nemen de bespeelbare poppetjes meer dan tevoren eens even lekker zelf het heft in handen. ZIJ zijn even aan zet.
Eerder dit seizoen gingen onder andere kandidaat Jelte (kandidaat voor boerin Annemiek) al vrijwillig naar huis, en gister waren ook de twee Vera’s (eentje kandidaat voor boer Geert en eentje kandidaat voor boer Jan) al gevlucht voordat Yvon ook maar de kans kreeg om vlinders op te roepen bij de bespeelbare poppetjes.
Niks geen sentimentele gesprekken met kwesties als ‘Wat gebeurt er nu in jouw buik?’. Nee, niks geen gemoedelijk, kinderachtig gebeuren want het was een keer rennen geblazen voor Yvon. Zo, hop, achter de bespeelbare poppetjes aan. Want iemand die niet goed voor je is, die kan je het beste sneller dan het licht ontvluchten. Hè-hè, wat een verademing om te zien.
Punt 2: Zakelijk globetrotter laat zich bekeren tot huisvrouw en boer bekijkt opties om gewoon alle deelnemers te behouden. Maar áls er toch een deelnemer wegrent, dan word je gewoon de arrogantie zelve.
Kijk, ligt deelnemer (en voormalig zakelijk globetrotter) Milou (kandidaat voor boer Bastiaan) vorige week nog huilend op de bank dat ze toch echt niet het leven wil dat ze tijdens de logeerweek op het erf leidt – ‘in roze pakkie de werkster uithangen’ -, zet ze gisteravond nog vrolijk een ‘desperate [wanhopige] huisvrouw’ –muziekplaylist’ op (disclaimer; de woorden van haar en die van deelnemer Elise, niet de onze).
Een paar honderd kilometer verderop peilde boer Geert Jan bij zijn vrouwen of ze het eigenlijk wel leuk vinden om te zoenen. En laten we maar gewoon niet eens beginnen over zijn verkleedpartij van deze week – verkleed als Arabier nodigde hij zijn kandidaten uit om tot zijn harem te treden – want dan gaan we nog even als een razende door over ons standpunt beschreven in punt 1, maar dat punt is al lang genoeg.
Verder gaan we ook maar gewoon zwijgen over de reactie van boer Geert op het vrijwillige vertrek van zijn schaakpoppetje Vera – want als je dit leest Gekke Geert (en dat doe je natuurlijk), wat liet jij je kennen, vriend -. Wij willen, nee, wij moeten het even opnemen voor Vera. Want deze vrouw is de laatste weken gek gemaakt op sociale media, terwijl wij haar echt een powervrouw vinden. Zij nam het heft in eigen hand en was op tijd gevlogen voor boer Arrogant.
Op het erf van boerin Annemiek vloeiden tranen in overvloed.
Punt 3: Tranen met tuiten in de verhaallijn van boerin Annemiek en Erik a.k.a. Kate en Leo.
Je kent het klassieke liefdesverhaal;
meisje wil jongen wel,
jongen wil meisje wel,
maar groots obstakel is de boeman.
En grooooooots was dat hoor bij boerin Annemiek en deelnemer Erik. Een 1,5 uur- durend autoritje gaat je niet in de kouwe klere zitten. Want Annemiek en Erik wilden elkaar, maar de afstand tussen hun twee boerenland is te groot.
Waar wij eerst nog sceptisch keken naar de aflevering – Hoezo is 1,5 uur VER? Hoezo heb je dat niet eerder bedacht vriendin, dit wist je toch al VEEEL eerder toen je Erik uitnodigde op je erf? – , gingen we toch al snel van de vrijgevochten en onafhankelijke Annemiek houden. Haar gevecht met de zoektocht naar de liefde enerzijds en haar eis om individuele onafhankelijkheid te behouden anderzijds was eigenlijk gewoon best wel inspirerend. Koste wat kost beschermt ze haar bedrijf en zelfstandigheid: “Je kunt niet álles voor iemand opgeven,” aldus Annemiek.
Maar wat een liefdestragedie vond er op haar gekoesterde stuk grond plaats. De liefste deelnemer Erik ging toch nog even in koetjes en kalfjes-therapie bij Yvon, die hem stimuleerde om beter te vechten en om Annemiek toch nog even over te halen om er ‘iets’ van te maken samen. Maar Erik legde zich neer bij zijn verlies en zei, zoals het eigenlijk een droomman betaamt; “Als zij dat niet wil dan is het niet anders”. En om het verlies nog frustrerender voor de kijker te maken volgde er toch nog een passionele (afscheids)kus waardoor de kijker hoopte dat Annemiek zou roepen: “Ja ik wil je, blijf!” Maar nee, Annemiek zei kalm: “Ik denk dat Yvon het toch wat anders ziet.”
Ook boerin Annemiek laat Yvon dus niet zomaar overal vlinders tevoorschijn toveren. Op haar erf zijn er grenzen. That’s how we like it girl.
Bron beeld: Instagram | boerzoektvrouwofficial / kro-ncrv